«اول فکر می کردم زن ها غصه ی یک ماه را جمع می کنند و هر چهاردهم می آورند روضه. غصه ها را می آوردند پیشکش می گذاشتند پیش ابر روایتِ غمگین. سید که می خواند: شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار، چادر می کشیدند روی صورت. مردی در اتاق نبود که آن طور رو می پوشاندند، لابد از غصه هایی که آورده بودند خجالت می کشیدند. زن ها هر ماه با پوست و خون لمس می کردند اندوه این روایت چقدر بزرگ تر است. تا آخرین قاب سهم خودم از شیشه قد کشیده بودم و فکر می کردم خیلی می فهمم. به نظرم این مراسم نسبت نوشتن بود، کسر نوشتن از اندوه کوچک روی اندوه بزرگ و خجالت کشیدن از صورتِ کوچکِ کسر. روضه که تمام می شد زن ها غم کوچک شان را که خرد و پیش پاافتاده تر از قبل بود بر می داشتند و سبک می رفتند خانه.»
کآشوب، بیست و سه روایت از روضه هایی که زندگی می کنیم، دبیر مجموعه: نفیسه مرشدزاده، نشر اطراف، صفحه 238
