مردی در تبعید ابدی
سه شنبه, ۳ اسفند ۱۳۹۵، ۱۰:۱۸ ق.ظ
از خوشبختی ها یکیش همین که جایی هست که می توانی جیم بزنی و بروی آنجا، یا اینکه سرزمینی وجود دارد از کلمات که می توانی با اسم آقای جیم بهشان روح ببخشی و ثبتشان کنی و یا می توانی کلمات را عقیم کنی و بسپاری شان به عدم. اینجا خانه ی نمی دانم چندم من هست برای نوشتن، برای پناه بردن به اندوه کلمات. دیگر خبری از آهنگ سوگواری «ساری گلین» نیست، و تصویر مردی به همراه کتابی که در پس زمینه به انتظار زنی نشسته که دارد می آید. اینجا من هستم یعنی آقای جیم و بانو و سوم شخص جمع.
مهدی صالح پور
