هاروکی موراکامی به دیوار هایائو کاوای می رود

«شخصا فکر می کنم یک جورهایی بیمارم. یا، شاید جای بیمار بهتر است بگویم چیزی در من کم است. از آن جا که همه ی انسان ها از برخی جهت ها چیزی را از زمان تولد در خود کم دارند، هر کدام از ما کارهای مختلفی می کنیم تا کمبودهای مان را جبران کنیم. در مورد خودم، من بیش از سی سال داشتم که نوشتن را شروع کردم، و فکر می کنم این روشِ من تلاشی بود برای جبران کمبودهایم. اما هر چه قدر هم که آدم برای جبران این کمبودها جان بکند، باز هم هرگز نمی تواند این روند را کامل کند. شاید ابتدا بتوان با جبران چیزی ساده کاری پیش برد، اما به تدریج پرداختن تاوان شان سخت و سخت تر می شود.»

هاروکی موراکامی به دیوار هایائو کاوای می رود، ترجمه ی مژگان رنجبر، نشر چشمه، صفحه ی84 

سلوک

«چه خوب می بود اگر این امکان فراهم می شد که بتوان همه ی آنچه را در ذهن رخ می دهد، به همان دقت و همان سرعت روی کاغذ آورد. اما این ناممکن است. برای همین انسان، انسانی که ذهنی چنان شتابنده و پرتپش دارد، در نوشتن دچار احساس غبن می شود از این که کمترین از آن انبوهه را هم نتوانسته است روی صفحه ی کاغذ ثبت کند. اما چه توان کرد؟ باید به خود باوراند که عصاره ی آن انبوه ها را توانسته ای روی کاغذ بیاوری.»

سلوک، نوشته ی محمود دولت آبادی، نشر چشمه، صفحه ی 17

*سعی می کنم ذهنم را آماده کنم برای نوشتن، اما آنقدر اتفاق سهمگین بوده که لال شده ام. 

مردی در تبعید ابدی

از خوشبختی ها یکیش همین که جایی هست که می توانی جیم بزنی و بروی آنجا، یا اینکه سرزمینی وجود دارد از کلمات که می توانی با اسم آقای جیم بهشان روح ببخشی و ثبتشان کنی و یا می توانی کلمات را عقیم کنی و بسپاری شان به عدم. اینجا خانه ی نمی دانم چندم من هست برای نوشتن، برای پناه بردن به اندوه کلمات. دیگر خبری از آهنگ سوگواری «ساری گلین» نیست، و تصویر مردی به همراه کتابی که در پس زمینه به انتظار زنی نشسته که دارد می آید. اینجا من هستم یعنی آقای جیم و بانو و سوم شخص جمع.