«تا پیش از به دنیا آمدنش اولویت زندگی ام کار بود. فلسفه می
خواندم و تدریس و پژوهش هم می کردم. فعال و پر جنب و جوش بودم و بیشتر وقتم بیرون
از خانه می گذشت. بعد از آمدن معین تصمیم گرفتم مادر تمام وقت باشم. برای او از هر
لحاظ بهتر بود که سال های اول زندگی اش را کنار من باشد، به من هم این فرصت را می
داد تا بزرگ شدنش را ذره ذره ببینم. دلم غنج می زد برای این تماشا. خیلی وقت ها
دوست و فامیل به خاطر این تصمیم سرزنشم کردند. بعضی هایشان فکر کردند تنبل شده ام،
کاری ندارم و کل روز می نشینم جلوی تلویزیون و بستنی می خورم. آن هایی هم که بیشتر
من را می شناختند می پرسیدند «این همه درس خوندی و کار کردی که خونه دار بشی و بچه
بزرگ کنی؟» گاهی حس می کردم به یک پلاکارد نیاز دارم که همه جا همراهم باشد و به
جای من بگوید چقدر از این انتخابم راضی ام، چون برای اولین بار در زندگی ام آزادم
هر چه را که می خواهم بسازم. می توانم کنار پسرم دنیا را در یک چشم انداز جدید
تجربه کنم.»
هفته ی چهل و چند، بیست روایت از مادری در همین روزها، دبیر
مجموعه: فاطمه ستوده، نشر اطراف، صفحه 238
کتاب مجموعه ایست از روایت های متعدد از زبان آدم های
متفاوت، حول و حوش تجربه های مادرانه، سختی ها و شیرینی هایش، و مهم تر از همه
دغدغه ها و شیوه های تربیتی که انگار برای تمام مادران دنیا به صورت منحصر به فردی
تعریف شده است. بعضی از روایت ها و یادداشت ها خواندنی از آب در آمده اند، منی که
دور تر ایستاده ام همه ی این ها را به واسطه ی همسرم تجربه کرده بودم و دیده
بودم چگونگی تلاشش برای رفع دغدغه ها و یادگیری مداومش را و غلبه بر ترس های
ناشناخته ی بعدترش را. از میان یادداشت ها، روایت «گوگل مام» را بیشتر دوست داشتم، شیرین
بود و تقریبا چیزی بود که در این دوره و زمانه به گمانم خیلی ها باهاش درگیر
هستند.
اگر به ناداستان علاقه دارید و دوست دارید تجربه ها را بشنوید، روایت های کتاب را بخوانید.
